Overweldigend!

Hallo mensen thuis!

We worden net wakker nadat we gister een lange en indrukwekkende dag hebben beleefd. Om 14u hadden we een afspraak met Nanko, en hij zou ons in de favelas gaan introduceren. We hadden echter dus nog een hele ochtend om te doen wat we wilden, dus besloten we naar het oude centrum ('Centro') te gaan. Dit is het makkelijkst bereikbaar met de metro, dus we hebben een metrokaart gekocht, die we met 20 reais (20 / 3 = +/- 7 euro) hebben 'opgewaardeerd'. Voor elke rit betaal je 2.80 reais, ongeacht hoe snel je uitstapt. Een goedkoop en handig systeem. De metro zag er erg fris en fruitig uit, net als het station zelf, dus geen zwervers te zien, vieze luchtjes te ruiken of warme, kleffe metro's zoals in Amsterdam vaak wel het geval is. Aangekomen in Centro, begonnen we met lopen door de Rua de Carioca, een straatje waarvan ik had gelezen dat het meer-dan-een-eeuw-oude-winkeltjes bevatte. Zo kwamen we langs een antieke muziekwinkel (A Guitarra de Prata), een Bar/Cafetaria (Bar Luiz) met een Duits uiterlijk en een bioscoop met Engelse accenten. Er zijn in Rio vele invloeden uit verschillende landen te ontdekken; vooral Portugal, Afrika maar ook verschillende Europese landen hebben in de geschiedenis hun sporen achtergelaten (ja, ik heb mijn huiswerk gedaan :-P)

Genoeg geschiedenis, we hebben een flinke tijd door de stad gelopen en hebben tussen de middag wat gegeten bij een zogenaamd 'Restaurante a quilo' , wat betekent dat je zoveel eten kan opscheppen als je wil en aan dat het eind van de rit je bord gewogen wordt. Per 100g betaal je een vast bedrag, waardoor we uitkwamen op een flinke maaltijd met drank voor nog geen 5 euro, goeie deal!

Even rondggelopen nog en een graffiti-afbeelding gevonden van Ibiss (uiteraard een foto gemaakt), en daarna naar Ibiss-kantoor gelopen, waar we Nanko zouden treffen. Met hem naar Vila Cruzeiro gereden in zn eigen jeep met een groot logo van Ibiss er op. Bij binnenkomst van de favela passeerden we eerst de 'uitkijk-jongens' die vrolijk naar ons zwaaiden en gebaren maakten naar Nanko. Overal waar we langskwamen werd naar ons gelachen en dingen geroepen. Nanko parkeerde de auto voor het Ibiss gebouw waar hij ons voorstelde aan het 52-koppige personeel (veel!) en hij liet ons onze werkkamer voor de komende 3 maanden zien, met een tandartsstoel, unit en kast vol materialen. Maandag zullen we met het echte werk beginnen en zullen we zien wat er allemaal in de kastjes verborgen is. Vervolgens liet hij de geboorteplaats van de voetballer Adriano zien (die naar het schijnt regelmatig terugkomt in Vila Cruzeiro) en nam Nanko ons mee naar de plaatselijke winkel tegenover Ibiss. Hij vroeg met een knipoog: 'Jullie drinken toch wel bier he...??' Dat deden we inderdaad, en bleven we ook doen, omdat we na ongeveer elke slok werden bijgevuld. Steeds meer jongens kwamen naar de 'ontmoetingsplek', en dronken een biertje mee. Mooi om te zien was hoe iedereen, jong en oud, naar Nanko kwam om zich even te laten knuffelen en betuttelen. Jongens waarvan er velen, zo hoorden we later, ook in het drugscircuit zaten. Voor ons was dit 'goed' omdat we al door veel mensen zijn gezien en die ons dus nu 'kennen'. Ook hoorden we dat er (voor de drugsjongens die er nu niet waren) verschillende webcams hingen waardoor onze gezichten werden gescand en in het circuit terechtkwamen. Zo zou iedereen te weten komen wat we precies kwamen doen en hoe we eruit zagen. Je zou zeggen: 'Luuk en Ep, jullie zijn gek dat je daar tussen gaat staan' (sommige jongens hadden geweren bijna zo groot als zichzelf bij zich), maar er heerste een erg ontspannen en vriendelijk sfeertje en iedereen leek te genieten van de mooie dag. Wat ons wel enigszins schokte was het feit dat 4,8 % van de bevoling onderdeel uit maakt van de 'firma'. Als je dan bedenkt dat er 120.000 mensen wonen in de sloppenwijk, dan heb je meteen een flink leger! Daarnaast worden die jongens gemiddeld slechts 22-23 jaar oud en van alle gezichten die we gisteren zagen zal over ongeveer 9 maanden nog maar de helft over zijn.
In het centrum waar we aan het werk gaan hebben ze ook het meisje die afgelopen jaar de Nobel Prijs voor de vrede onder 18 jaar heeft gewonnen. Dit komt doordat ze zoveel goed werk doet voor de mensenrechten in de sloppenwijken.

Na Vila Cruzeiro nam Nanko ons nog mee naar 2 andere sloppenwijken waar het er ongeveer hetzelfde aan toe ging. Tot vroeg in de avond bier gedronken met de plaatselijke bevolking en in het Engels / de eerste woordjes Portugees gebabbeld met verschillende jongens. Het valt ons op dat het allemaal vriendelijke jongens zijn, die een praatje met je maken, naar je lachen en je wat Portugees proberen bij te brengen.

Vervolgens zijn we bij een project geweest waar een dansgroep zich voorbereidt om een uitstap naar Suriname te maken op basis van een uitwisselingsprogramma. Dit was in een sloppenwijk waar in ongeveer 1200 flats ruim 800.000(!!!) mensen wonen, een zogenaamde verticale favela's (ter vergelijking: Amsterdam telt 750.000 inwoners).

's Avonds nam Nanko ons mee naar een goed restaurant waar we lekker gegeten hebben. Zijn zoon was er ook bij, en na het eten keken we met zn 4en (de rest was alweer naar huis) Brazilie-Chili (Adriano stond in de basis). Brazilie won met 4-2 en toen was het tijd om naar huis te gaan. Onderweg werden we nog aangehouden en gefouilleerd door politie met uzi's en ander geschut, maar uiteindelijk was er niks aan de hand en mochten we verder rijden.

Wat een dag! Van zulke dagen zullen we er niet meer veel meemaken in ons leven. Genoeg geschreven ook denk ik, dus nu is het mooi geweest. Maandag beginnen we dus pas, dus tot dan toe de tijd toerist te spelen en Portugees er in te knallen!

Groeten uit Rio!

Luuk en Ep